پویش پاسداری

کارزاری برای انتخابات

اعلام موجودیت پویش (کمپین) پاسداری از میراث فرهنگی و طبیعی

از آن‌جا که در این سال‌ها اهمیت نگاه‌داشت میراث فرهنگی و محیط‌زیست در میان رقابت‌های سیاسی نادیده انگاشته شده است به‌طوری که نه تنها زیست‌بوم ما و یادگارهای گرانقدرِ نیاکانی آسیب‌هایی جدّی و جبران‌ناپذیر دیده‌اند بلکه در شُرُف نابودی کامل قرار گرفته‌اند، و با توجه به جایگاهِ مهم و بی‌همانندِ نمایندگان مجلس شورای اسلامی در این زمینه... ما ــ گروهی از کنشگرانِ حوزه‌های میراث فرهنگی و محیط‌زیست ــ برآنیم در انتخاباتِ پیش‌ِ روی این مجلس به پشتیبانی از نامزدهایی بپردازیم که:
1-پیشینه‌ی دفاع و پشتیبانی از میراث فرهنگی و زیست‌بوم را داشته باشند؛
2-برای این حوزه‌ها دارای برنامه باشند یا آمادگی تنظیم برنامه‌هایی در این خصوص را داشته باشند؛
3-تعهدهای همکاری با ما را بپذیرند.

مرام‌نامه‌ی ما
ـ باور به تأثیر و اهمیتِ رای؛
ـ باور به توسعه‌ی پایدار (بهبود یا دست‌کم نگاه‌داشتِ محیط‌زیست در طرح‌های عمرانی)؛
ـ باور به پاسداری از داشته‌های تمدنی (میراث فرهنگی، میراث معنوی، صنایع دستی، هنر، زبان فارسی [ضمن توجه به زبان‌های قومی و محلی]،...)؛
ـ در نظر داشتن و اهمیت دادن به حوزه‌ی فرهنگی ایران (حوزه‌ی برپایی جشن نوروز) در فرهنگ و سیاست خارجی، و تلاش برای بهبود پیوندها در این حوزه؛
ـ برتری دادنِ منافع ملی بر منافع شخصی و اِعمال نکردنِ سلیقه‌های سیاسی ـ حزبی ـ جناحی ـ قومی در مسائلِ کارشناسی.
از همه‌ی کسانی که در این راه همگامِ ما هستند دعوت می‌کنیم به «پویش پاسداری از میراث فرهنگی و طبیعی» بپیوندند.

آریا آذرپور (دانش‌آموخته‌ی حقوق و فعال انتخاباتی، تهران)
محمدکریم آسایش (کنشگر شهری، تهران)
علیرضا افشاری (روزنامه‌نگار و کنشگر میراث فرهنگی، تهران)
رضا توکلان (کنشگر شهری و استاد مدیریت، تهران)
مهدی پورنامداری (کنشگر سیاسی، تهران)
محسن حیدری (حقوق‌دان و کنشگر محیط زیست، تهران)
فرشید خدادادیان (روزنامه‌نگار و کنشگر مدنی، تهران)
داوود دشتبانی (روزنامه‌نگار و کنشگر مدنی، تهران)
امیرپویان رفیعی‌شاد (کنشگر سیاسی و گردشگری، تهران)
آناهیتا زمانی (کنشگر محیط زیست، تهران)
مریم عطاریه (کنشگر محیط زیست، تهران)
فرشید ساکی (کنشگر شهری و محیط‌زیست، تهران)
محمد صادقی (روزنامه‌نگار و کنشگر فرهنگی، تهران)
مهدی کلاهی (پژوهشگر و کنشگر محیط زیست، تهران)
حبیب‌الله فاضلی (کنشگر مدنی و استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران)
فریبا فتحی سقزچی (کارشناس و کنشگر محیط زیست، تهران)
محمد گائینی (کنشگر گردشگری و محیط زیست، تهران)
ساناز صنایع گلدوز (کارشناس و کنشگر محیط زیست، تهران)
عباس محمدی (کنشگر محیط‌زیست، تهران)
میثم موحدفرد (کنشگر میراث فرهنگی، تهران)
میرمهرداد میرسنجری (کنشگر و استاد محیط‌زیست، تهران)
آرش میلانی (کارشناس محیط زیست و کنشگر سیاسی، تهران)
جواد نظام‌دوست (مؤسس انجمن غار و غارشناسی ایران، تهران)
آرش نورآقایی (استاد و کنشگر گردشگری، تهران)
حسین نوری‌نیا (پژوهشگر اجتماعی و روزنامه‌نگار)
رضا نیکپور (کنشگر میراث فرهنگی، تهران)
محمدحسین یزدانی (کنشگر میراث فرهنگی، گردشگری و اصناف کار، تهران)

مریم خندان (کنشگر محیط‌زیست، همدان)
حسین زندی (کنشگر میراث فرهنگی و محیط‌زیست، همدان)
مهرنوش نجفی‌راغب (کنشگر مدنی، همدان)

سیاوش آریا (کنشگر میراث فرهنگی و محیط‌زیست، فارس)
ببراز بازوبندی (کنشگر میراث فرهنگی، فارس)
سیدمحمدصادق تابعی (کنشگر محیط‌زیست و سیاسی، فارس)
رسول حاجی‌باقری (کنشگر محیط‌زیست، فارس)
سیدجواد حسینی‌نژاد (کنشگر میراث فرهنگی و محیط‌زیست و سیاسی، فارس)
محمد فرزانه (کنشگر محیط زیست و فعال سیاسی، فارس)
مسعود منیعاتی (کنشگر میراث فرهنگی، فارس)

رضا ملاحسینی (کنشگر میراث فرهنگی، یزد)

صادق پناهی (روزنامه‌نگار و کنشگر محیط‌زیست، اردبیل) الیار عاصمی‌زاده (کنشگر محیط‌زیست و گردشگری، اردبیل)
احسان حافظی‌فر (کنشگر مدنی، اردبیل)

پیمان سلیمانی‌صدیق (کنشگر محیط‌زیست و میراث فرهنگی، آذربایجان شرقی)
عاطفه مجتهدی (کنشگر محیط‌زیست، آذربایجان شرقی)

مهسا نشاطی‌زاده (کنشگر گردشگری و میراث فرهنگی، آذربایجان غربی)

محمد عظیمی (کنشگر میراث فرهنگی، مازندران)

صدرالدین طاهری (کارشناس و کنشگر میراث فرهنگی، اصفهان)
شاهین سپنتا (کنشگر میراث فرهنگی و محیط‌زیست، اصفهان)
سپهر سلیمی (کنشگر مدنی و محیط زیست، اصفهان)
احمد صرامی (کنشگر میراث فرهنگی، اصفهان)

محمد اکبری (کنشگر محیط زیست و میراث فرهنگی، لرستان)
الوندیان بابک (روزنامه‌نگار و کنشگر محیط‌زیست، لرستان)

علی بویری منجی (کارشناس و کنشگر میراث فرهنگی، خوزستان)
علی چنانی (کارشناس گردشگری و کنشگر میراث فرهنگی، خوزستان)
فرامرز خوشاب (کنشگر میراث فرهنگی، خوزستان)
ابوالقاسم غلامحیدر (کنشگر میراث فرهنگی، خوزستان)
مجتبی گهستونی (روزنامه‌نگار و کنشگر میراث فرهنگی خوزستان)

 

جنگلانه ای دیگر و رویشی دوباره

جنگلانه ای بی نظیر در استهبان!

طرح جنگل یاری مشارکتی برای دومین سال در استهبان برگزار گردید. در دومین سال اجرای "جنگلانه" شاهد حضور چشمگیر مردم در سرتاسر ایران زمین بودیم. 230 سازمان غیر دولتی در 31 استان کشور به کمک جنگل ها و مراتع شتافتند. در مقایسه با اولین اجرای برنامه کشوری در سال قبل که 85 انجمن با 2100 شرکت کننده در سراسر کشور، 161 هکتار از اراضی کشور را احیاء نمودند، امسال حمایت و همراهی مسئولان و مردم چند برابر و خیره کننده بود. اهداف این طرح ملی 5 ساله، تازه نگه داشتن عرصه های جنگلی و مرتعی کشور، شناخت و حمایت از گونه های گیاهی در معرض خطر (بومی) و آشنایی با روش کاشت آن ها، معرفی جایگاه واقعی و نقش مردم به ویژه جوامع محلی در احیاء، نگهداری و حفاظت از تنوع زیستی، حرکت به سمت معیشت جایگزین و توسعه پایدار گردشگری طبیعت محور در مناطق دارای ظرفیت می باشد. در سال 1393 اجرای جنگلانه در استهبان با مشارکت بسیار خوب دانش آموزان و مردم (حدود 200 نفر شرکت کننده) همراه بود و توانست گوشه هایی از اراضی جنگلی آسیب دیده بر اثر آتش سوزی در کوه تودج را احیاء نماید. بررسی های صورت گرفته، نشان می دهد که درصد زیادی از بذرهای کاشته شده سال قبل به بار نشستند.

امسال و در روز جمعه 27 آذر ماه، استقبال بسیار فراتر از حد انتظار بود. امسال تعداد زیادی از دانش آموزان "دبستان محیط زیستی یار مهربان" و "پیش دبستانی مهربان" به همراه اولیاء خود در این برنامه شرکت کردند. (آمار کلی شرکت کنندگان: حدود 400 نفر) تعداد زیادی از مردم و کارمندان ادارات مختلف نیز با حضوری داوطلبانه به حمایت از طرح پرداختند. نکته امید بخش و قابل توجه برنامه امسال، همراهی و حضور مسئولان ادارات مختلف نه به صورت نمادین، که با مشارکت در کاشت بذر بود. حضور روسا و کارمندان ادارات و سازمان های هلال احمر، منابع طبیعی، جهاد کشاورزی، حفاظت محیط زیست، راه و شهرسازی، هم چنین شهردار و اعضای شورای اسلامی شهرستان استهبان با حضور خود باعث دلگرمی مجریان برنامه و هم چنین دانش آموزان بودند. همراهی مدیریت و کارکنان کارخانه سیمان استهبان نیز مثل همیشه جالب توجه بود.

منطقه ی کاشت در روزهای قبل از برنامه و در بازدیدهایی که از مناطق مختلف صورت گرفت، انتخاب گردید. با دعوت و حضور کارشناسان منابع طبیعی و حتا قرق بان منطقه کوه تودج، گردید تا منطقه ای در دستور کار قرار گیرد که بیشترین بازده را در پی داشته باشد و در عین حال حفاظت و قرق بعدی منطقه نیز امکان پذیر و راحت تر باشد. پس از بازدید و بررسی سه منطقه ی پیشنهادی، بالاخره محدوده ای انتخاب گردید که از نظر بافت خاک، تابش آفتاب، رطوبت خاک و ... گزینه مناسبی برای اجرای کار و آموزش دانش آموزان باشد. روز قبل از اجرای برنامه تعدادی از اعضاء گروه به منطقه رفتند. این افراد با شناسایی و حذف عوامل خطرآفرین منطقه، برای کودکان و دیگر شرکت کنندگان محدوده ی امنی را آماده ساختند. بذرهای مورد استفاده در این طرح، "ارژن" و " بادام کوهی" بودند که دو گونه گیاهی بومی منطقه استهبان هست.

یکی از نکات مهم برنامه این بود که با توجه به آموزش های محیط زیستی ارائه شده؛ با وجود سرمای نسبی هوا هیچ آتشی در منطقه روشن نشد، تولید زباله در حد بسیار پایین و نزدیک صفر بود، از لیوان های یکبار مصرف تجزیه شونده استفاده گردید، هیچ آسیبی به درختان و بوته های منطقه وارد نشد و ...

برای تمامی شرکت کنندگان در برنامه صبحانه تهیه گردیده بود و به تمام دانش آموزان و بچه های حاضر در برنامه کتاب "آموزش سبز" اهداء گردید و هزینه ای از شرکت کنندگان دریافت نگردید.

جا دارد از تمامی دوستان بزرگوارم که تیم اجرایی برنامه بودند، تشکر و قدردانی نمایم. خانم ها سارا سعیدی، سمیرا هاشمی، حمیده سلیمانی، سیده حمیده کشفی، آذر آور و آقایان سید علیرضا (فاضل) کشفی، مسلم علوی، مجید فرهمندی، محسن خوش نیت، صابر علیزاده، مصطفا طاهری، مجتبا طاهری، محمود زارع، امید افتخاری، علی اکبر نریمانی، حسن علیمحمدی، حسین فروزانی، احسان مخبری، محمد رضا گل سنبل و تعدادی از اعضاء انجمن عکس استهبان خانم ها زهرا اصطلاحی، هاجر مهتری و آقای مهدی تقوی

 

خلاصه گزارش مکتوب آماری از جنگلانه 1394:

افراد شرکت کننده: 390 تا 400 نفر

تعداد بذر کاشته شده: بین 25000 تا 30000 بذر

نوع بذر: بادام کوهی و ارژن

مساحت زیر کشت بذر: حدود 8 هکتار (سعی شد با کاهش مساحت بر غنای آموزشی افزوده شود.)

وسایل نقلیه: 8 دستگاه مینی بوس، 9 دستگاه پیکاپ، 36 دستگاه خودروی شخصی

مجریان طرح: دیده بان استهبان، دبستان محیط زیستی یار مهربان، پیش دبستانی مهربان، خانه هنرمندان استهبان

همراهان برنامه: فرمانداری، اداره منابع طبیعی، هلال احمر، شهرداری و شورای شهر، اداره جهاد کشاورزی، اداره حفاظت محیط زیست، اداره آموزش و پرورش، اداره راه و شهرسازی، کارخانه سیمان استهبان، نیروی انتظامی و ...

محل اجرای برنامه: کوه های تودج استهبان

تاریخ اجرا: 27 آذرماه 1394

 

جنگلانه و دوستی با طبیعت

جنگلانه را دریابید!

سال گذشته (1393) برنامه جنگلانه در 14 استان و با حضور 85 انجمن برگزار گردید و امسال (1394) در روز جمعه 27 آذر ماه، 230 انجمن در 31 استان کشور این برنامه را بر پا خواهند نمود.

از قافله ی "جنگلانه" عقب نمانید!

در دو سالگی جنگلانه، همه عاشقانه دعوتید!

فروچاله یا حفرات کارستیک

فروچاله هایی که در حال گسترش هستند!

مناطق کارستیک به مناطقی اطلاق می گردد که از سنگ های انحلال پذیر تشکیل یافته است. اشکال ناشی از انحلال سنگ ها در سطح قابل مشاهده و در زیر زمین نیز مجاری و حفره های ناشی از انحلال با انجام حفاری های اکتشافی یافت می شود. با وجود حفره ها و مجاری در چنین توده سنگ هایی ، امکان تجمع آب و تشکیل لایه های آبدار در آن ها بسیار محتمل است. این فضاهای زیر زمینی در صورتی که به سطح زمین نزدیک باشند و سازه ای بر روی آنها ساخته شود، ممکن است به علت عدم تحمل بار وارده سقف شان شکسته شده و زمین دچار فرو نشینی شود. نتیجه ی این فرونشینی، ایجاد فروچاله ها یا سینگ هول SINK HOLE است که اغلب در امتداد گسل ها شکل می گیرند. در زمین هایی که ممکن است بر اثر زلزله دچار ناپایداری های ژئوتکنیکی نظیر روانگرایی، نشست زیاد، زمین لغزش و یا سنگ ریزش گردد و یا زمین متشکل از خاک رس حساس باشد، بررسی امکان ساخت بنا و شایط لازم برای آن، با استفاده از مطالعات ویژه توصیه می گردد. ولی برای احداث ساختمان ها با اهمیت خیلی زیاد، مطالعات ویژه الزامی می باشد.

پوستر کشوری جنگلانه سال 1394

در دو سالگی جنگلانه، همه عاشقانه دعوتید!

محیط زیست ایران زمین را دریابیم!

به کجا میرویم؟

نخستین چیزی که برای بقای نسل ما انسان ها ضروری به نظر می‌رسد، محیطی سالم و بی‌خطر برای زندگی است. در طول تاریخ، انسا ن ها همیشه به واسطه ی حس آینده نگری خود، مکان هایی را برای زندگی برگزیده اند که با کم ترین خطرات مواجه باشند. کوهپایه ها، دشت‌ها، سواحل دریاها و حاشیه رودخانه‌ها از جمله این مکان ها به شمار می‌روند. بیشتر تمدن های بشری مانند میان رودان، جیرفت، مصر، یونان و ... نیز در همین مکان های امن تشکیل شده اند. در تمام دوران عمر انسان ها، با توجه به وابستگی های غیر قابل اجتناب بشر به محیط پیرامون و علیرغم استفاده های فراوان بشر از طبیعت، همواره نوعی توازن بین انسان و طبیعت برقرار بوده است. به تعبیری می توان گفت که ارتباط انسان با محیط اطراف، رابطه ای دو سویه بوده است. اما با توسعه شهرنشینی و پیدایش فن آوری های نو، متاسفانه این رابطه روز به روز به سمت یک طرفه شدن پیش رفته است و بشر تنها به فکر دستیابی به منافع خود، آن هم با شدت و رویه ای کنترل نشده، بوده است. انسانی که خود را اشرف آفریده های پروردگار می نامد و روزگاری دوستی واقعی برای محیط زیست بود، هم اکنون به بزرگترین تهدید و دشمن برای محیط زیست تبدیل شده است. قطع بی‌رویه درختان و نابودی جنگل ها، آلودگی آب‌ها، فرسایش خاک، خشکاندن تالاب ها و رودخانه ها، آلوده کردن زمین با کودهای شیمیایی و سموم دفع آفات و .... همه و همه نشان از یک جدال و رویارویی ابلهانه دارد. فرجام این نبرد نابرابر همواره پیروزی طبیعت است و گریزی هم از آن نیست. وقوع سیل ها، ریزگزدها، سونامی ها، طوفان های نابودگر و ... پاسخی از سوی طبیعت است. «ما تنها یک زمین داریم» یک شعار فانتزی یا مناسبتی نیست. ما واقعا یک خانه داریم و آن هم زمین است. شاید تاب و تحمل زمین رو به پایان است، زوال زمین، زوال ماست.

کشور ما شاید کامل ترین قوانین را در حوزه محیط زیست دارا باشد اما چرا این قوانین در برابر ساز و کارهای عمرانی و اقتصادی، بسیار ناکارآمد دیده می شوند؟! تعداد دام های کشور پنج برابر توان مراتع ماست. بسیاری از دشت های کشور با تراز منفی آب مواجهند و با این روند امکان نابودی همیشگی مخازن زیر زمینی آب در این دشت ها دور از انتظار نیست. جنگل های هیرکانی (شمال) قدیمی ترین پوشش جنگلی کره زمین است و در عین حال رتبه ی ما در نابودی جنگل ها رتبه ششم جهانی ست. در نابودی حیات وحش رتبه اول جهانی را یدک می کشیم به گونه ای که در چهل سال گذشته حدود نود درصد حیات وحش خود را از بین برده ایم. ایران در بیابان زایی، فرسایش خاک و ... دارای رتبه های تک رقمی در دنیاست و این ها نشانه های خوبی نیستند. با این روند در آینده ای نه چندان دور، با ایرانی خشک و خالی از حیات فعلی مواجهیم. عربستان یا ترکمنستان شاید نمونه های خوبی برای درک این وضعیت اسفبار احتمالی باشند.

از هر منظر که به موضوع بنگریم، در تمام حوزه های دینی، علمی، اجتماعی، سیاسی و ... بر حفاظت و پیشگیری از تخریب محیط زیست تاکید شده است. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده است: «از زمین حفاظت کنید به درستی که آن مادر شماست.» جهان هستی بر پایه نظمی خاص بنیان گرفته است و تمامی آفریده ها در تعامل و تعادل با یکدیگر، بر خود و بر تمامی کائنات تاثیر گذارند. پس هر گونه تخریب و تغییر و دستکاری در این نظم خداوندی می تواند بر تمامی موجودات به ویژه انسان تاثیر گذار باشد.

دنیای امروزی ما که آن را عصر ارتباطات و فن آوری می دانیم با سرعتی غیر قابل کنترل در حال پیشروی ست. برای این پیشرفت و توسعه هزینه های زیادی پرداخته ایم و هم چنان نیز می پردازیم. متاسفانه در کشورهایی در حال توسعه همانند ایران، این هزینه ها بسیار زیاد است و اصولا محیط زیست قربانی اصلی این توسعه ی ناپایدار و نامتوازن است. صدور مجوزهای اکتشاف معادن و نفت، توسعه تاسیسات بزرگ صنعتی، جاده سازی های غیر اصولی، صدور بی رویه مجوز حفر چاه و.... همگی به قیمت نابودی محیط زیست تمام می شود. عدم پایبندی به آمایش سرزمین و برنامه ریزی های کلان، بدون توجه به توسعه پایدار، نتایجی وحشتناک در پی دارد. استانی کم آب مانند فارس برای رسیدن به مقام اول تولید گندم، تبدیل به دومین استان از نظر تراز منفی آب می شود، دریاچه ها و تالاب های بسیاری را از دست می دهد، سالانه صدها و هزارها هکتار بر وسعت بیابان های خود می افزاید که باعث ایجاد ریزگردهای نابودگر شده اند و ...

در سال های گذشته مدیریت ناکارآمد کشور در حوزه محیط زیست، توانی برای کاهش سرعت نابودی طبیعت ایران نداشت و در برهه ای از زمان، حتا با اذعان به این که محیط زیست سد راه توسعه ی کشور است، شتاب این نابودی را افزایش داده بود. به نظر می رسد برای تغییر وضعیت محیط زیست آسیب دیده ایران، باید تغییراتی بنیادین را در برنامه ریزی های کلان کشور ایجاد نمود. با نگاهی به وضعیت و موقعیت کنونی محیط زیست ایران بر اساس رتبه بندی های جهانی، جدی ترین رویکرد پیش رو باید تغییر نگرش مسئولان و تصمیم گیران در رده های مختلف مدیریتی کشور باشد. تا زمانی که رئیس یک دولت محیط زیست را سد راه توسعه بداند و یا یک نماینده مجلس محیط زیست را "محیط ایست" بخواند، قطعا به نتیجه ای نخواهیم رسید. باید افرادی در سطوح مختلف مدیریتی کشور انتخاب شوند که درک و نگرشی درست و واقعی به محیط زیست داشته باشند. اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران صراحتاً "فعالیت های تخریب کننده محیط زیست که غیر قابل جبران باشد را ممنوع ساخته است"، باید از خود پرسید که چرا تا به حال و تا این حد نسبت به نابودی طبیعت بی تفاوت بوده ایم؟!

نقش دولت بسیار اساسی و تاثیرگذار است. دولت باید سیستم قضایی و قوانین کشور را برای ایجاد ضمانت اجرایی مناسب در برخورد با تخریبگران محیط زیست و منابع طبیعی اصلاح کند. هم چنان که باید ارگان های نظارتی کشور را نیز تقویت نماید، لازم است که در برنامه های کلان اقتصادی و توسعه ای خود، زمینه را برای گسترش صنایع سبز همانند "گردشگری" مهیا کرده و وابستگی اقتصاد کشور را از سوخت های فسیلی به سمت فن آوری های دانش بنیان، کاهش دهد. برنامه ریزی برای تغییر الگوی زندگی در جامعه با لحاظ نمودن مولفه ای به نام محیط زیست و ایجاد یک فرهنگ باارزش بسیار کار ساز خواهد بود. برای نیل به این هدف، باید آموزش از مدارس ابتدایی تا دانشگاه ها و نیز ساخت برنامه های آموزشی مختلف در رسانه های قدرتمند تلویزیون، رادیو و ... مد نظر باشد. با این کار وزارتخانه های مختلفی درگیر این موضوع مهم خواهند شد. از طرف دیگر دولت باید با توجه به روند جهانی تخریب محیط زیست، روابط و همکاری های منطقه ای و بین المللی خود را گسترش دهد تا برای دستیابی به اهداف کلان توسعه پایدار، بتواند گام هایی استوارتر بردارد. علاوه بر این دولت موظف است و باید از نهادهای مدنی فعال در حوزه محیط زیست کشور حمایت نماید.

خوشبختانه یکی از شعارهای اصلی دولت تدبیر و امید، توجه به محیط زیست بود و تا به امروز گام هایی هر چند کوچک برداشته شده است. بی تردید انتقاداتی به بسیاری از اقدامات و کوتاهی ها وارد است، اما باید امیدوارانه منتظر تغییراتی اساسی برای احقاق مطالبات اصلی در حوزه محیط زیست بود. هنر و تاثیرگذاری سازمان های مردم نهاد کشور این جا می تواند نمودار گردد. مثال آن را در "ستاد مردمی نجات آشوراده" دیدیم. این ستاد شامل بیش از 130 تشکل زیست محیطی از سراسر کشور می باشد که با مدیریت و برنامه ریزی یکپارچه توانست سد راه برنامه ای مخرب گردد که ارزیابی زیست محیطی دقیقی در آن لحاظ نشده بود. از سویی دیگر ورود دو تن از نمایندگان سمن های محیط زیستی کشور در شورای تدوین برنامه ششم توسعه کشور، نشان از نگرش مناسب دولت به سمن ها دارد. سازمان های مردم نهاد کشور باید این فرصت تاریخی را مغتنم شمرند و قدرتمندانه برای تاثیرگذاری مناسب در این حوزه تلاش نمایند. ضلع سوم این مثلث مردم هستند که در کنار دولت و سمن ها نقش آفرینی خواهند نمود. بررسی ها نشان داده است که هر زمان افراد یک جامعه فرصتی برای ابراز نظرات و اندیشه های خود داشته باشند، ایده ها و ابداعات فکری زیبایی می آفرینند و مسئولیت پذیر تر از گذشته خواهند بود. این بدان معناست که با ایجاد فرصت هایی مناسب می توان افراد جامعه را در این حوزه وارد نمود و از توان، تخصص، ایده ها، پیشنهادات و راهکارهای آن ها در جهت بهبود وضعیت نابسامان محیط زیست بهره برد.

امید است که هر سه ضلع این مثلث، قدر این فرصت بدانند و نقش خود را به بهترین وجه ممکن ایفا کنند.

مرگ بر هیچ کس                         درود بر زندگی

حیات وحش و تنوع زیستی

نمونه هایی از قوچ های ایران

قوچ اوریال: بزرگ‌ترین قوچ ایران است. نرها شاخ‌های بلندی دارند. طول سر و تنه حدود 150 سانتی‌متر، دم 15 سانتی‌متر، ارتفاع 100 سانتی‌متر، وزن 25 تا 85 کیلوگرم

قوچ ارمنی: در این قوچ‌ شاخ‌ها از قوچ اوریال کوتاه‌تر است. اندازه‌ها: طول سرو تنه حدود 140 سانتی‌متر، ارتفاع 80 سانتی‌متر، وزن 20 تا 65 کیلوگرم

قوچ اصفهان:  شاخ‌ها به‌طرف گردن خمیدگی دارند. رنگ بدن تیره‌تر از سایر قوچ‌ها است ولی دست و پا و پوزه سفید است.

قوچ لارستان: پراکندگی این قوچ کوچک در ارتفاعات کوه شب در منطقه لارستان در جنوب شرقی استان فارس می باشد. ارتفاع این قوچ ها از شانه خاکی تا زمین بین ۵۵ تا ۶۰ سانتی متر و طول بدن آنها ۱۲۰ سانتی متر می باشد.

قوچ البرز مرکزی: این قوچ از اختلاط (هیبرید) قوچ‌های اوریال و ارمنی به‌وجود آمده است. 

نتیجه برنامه جنگلانه سال 93 در استهبان

جوانه های جنگلانه، امسال هم تو را می خواند!

جنگلانه در راه است!

جنگلانه را دریابید!

جنگلانه مشارکتی‌ست خودجوش به مناسبت دهه تنوع زیستی که با همکاری تشکل‌ها و سازمان‌های غیردولتی و با هدف تازه‌داشتن عرصه‌های جنگلی و مرتعی کشور، شناخت و حمایت از گونه‌های گیاهی در معرض خطر (بومی) و آشنایی با روش کاشت آن‌ها، معرفی جایگاه واقعی و نقش مردم بخصوص جوامع محلی در احیاء، نگهداری و حفاظت از زیگونگی (تنوع زیستی)، حرکت به سمت معیشت جایگزین و توسعه پایدار گردشگری طبیعت محور در مناطق دارای ظرفیت، در قالب یک طرح پنج‌ساله برگزار می‌شود.

خانه فرهنگ بوم‌گردان پارس به عنوان ایده‌پرداز و هماهنگ‌کننده طرح، حمایت و همراهی سازمان حفاظت محیط زیست کشور، سازمان منابع طبیعی، آبخیزداری و جنگلداری کشور و در استان فارس حمایت و همراهی ادارات کل حفاظت محیط زیست، منابع طبیعی و آبخیزداری، آموزش و پرورش و پروژه حفاظت از تنوع زیستی زاگرس مرکزی، جمعیت هلال احمر را بهمراه دارد. این طرح ملی برای نخستین بار در ۵ دی ماه ۹۳، در ۱۴ استان کرمانشاه، ایلام، لرستان، کردستان، آذربایجان غربی، تهران، چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، خراسان جنوبی، اصفهان، آذربایجان غربی، مازندران، قزوین و استان فارس برگزار شد، که در نهایت بیش از ۲۱۰۰ نفر در سراسر کشور، بیش از ۱۶۱ هکتار از رویشگا‌ه‌های آسیب دیده را با کاشت بذر و نهال‌های بومی احیا کردند.

انتخاب عرصه‌های مناسب کاشت بذر با هماهنگی ادارات محیط زیست و منابع طبیعی هر استان و با مشورت جامعه محلی آن مکان صورت خواهد گرفت. شما هم‌اندیشان گرامی میتوانید پس از ارزیابی عرصه، بذر گونه مورد نظر را از سازمان‌های مربوطه دریافت و به روشی بسیار ساده (کپه‌کاری: کپه‌کاری قراردادن مقدار معینی بذر در خاک جهت رویش و جوانه می‌باشد.) بکارید. بهترین شکل نگهداری و تازه‌داشتن طبیعت کشورمان با حضور و نقش پررنگ جوامع محلی هرمنطقه میسر می‌شود، چرا که در طی سالیان دراز مردم هر منطقه هم‌زیستی با رویشگاه‌های محل زندگی خود را آموخته‌اند. این پروژه کاملا متکی به توان تشکل‌ها و سازمان‌های غیردولتی و جوامع محلی و علاقمندان به طبیعت ‌می‌باشد و هیچ مبلغی بابت اجرای این پروژه دریافت نگردیده است.

«به چشمان آن زیبا بیندیش..

که هستی‌اش بوی نم گرفته‌است ..

در سکوت درخت‌هایی که سر بریده‌ایم»

خانه فرهنگ بوم گردان پارس