دیده بان استهبان

بررسی و اطلاع رسانی مسایل محیط زیست، منابع طبیعی و میراث فرهنگی شهرستان استهبان

دیده بان استهبان

بررسی و اطلاع رسانی مسایل محیط زیست، منابع طبیعی و میراث فرهنگی شهرستان استهبان

بحران آب، نابودی جنگل ها، خشکیدن تالاب ها، ریزگردها و ... معضلاتی هستند که تداوم حیات اجتماعی انسان ها و هم چنین گیاهان و جانداران را با مشکلاتی بزرگ مواجه کرده است. یکی از راه های کاهش سرعت این فجایع، اطلاع رسانی و آموزش جامعه و به ویژه جوامع محلی است.
در کنار بحران های محیط زیستی، متاسفانه در حال برخورد با "بحرانی تاریخی" در حوزه ی تمدنی ایران زمین نیز هستیم.
در این تارنما خواهم کوشید تا قدمی هر چند کوچک در برابر این ناملایمات بردارم!
محتاج دعای خیرتان هستم.

۵ مطلب در تیر ۱۳۹۴ ثبت شده است

کویری به نام فارس

سال هایی را پشت سر گذراندیم که نگاهی اشتباه به محیط زیست، آن را سد راه توسعه قلمداد می کرد. همین نگاه مخرب آسیب های فراوانی را بر تن خسته محیط زیست ایران وارد آورد. در حال حاضر نیز با بحران های مهمی در این حوزه دست به گریبانیم که اگر راهکارهایی مناسب برای گذر از آنها پیدا نشود، قطعا فاجعه بار خواهد بود. با شروع به کار دولت یازدهم، تغییر نگرشی بسیار مهم در حوزه محیط زیست پدید آمد که خوشبختانه به متن جامعه تسری پیدا کرده است. این تغییر نگاه، از طرفی سرآغاز جنبش های محیط زیستی جدیدی در بین مردم شده است و از منظری دیگر راه را برای فعالیت بهتر سازمان های غیر دولتی یا همان ngoها هموار نموده است. سازمان های مردم نهاد، حلقه ی اتصال مردم و دولت هستند و فضای نسبتا مناسبی که در حال شکل گیری ست، جهت معادلات این رابطه را به سوی منافع عمومی تغییر خواهد داد.


بحران های محیط زیستی در استان فارس، امنیت اقتصادی، روانی، اجتماعی و ... جامعه را تحت تاثیر خود قرار داده است. برخی تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های نامناسب و احتمالا ناقص چند دهه ی گذشته در حوزه محیط زیست -که خودکفایی در امر گندم نمونه شاخص آن است- پیامدهایی غمبار در پی داشته است. بحران های حاصل، اثرات مخربی را بر پیکره ی سرزمین کوروش بر جا گذاشته است که اگر فکری برای آن نشود در آینده ای نه چندان دور باید منتظر کویری به نام فارس باشیم!

 

مرگ بر هیچ کس          درود بر زندگی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۹ تیر ۹۴ ، ۱۸:۲۶
رسول حاجی باقری

توسعه گردشگری به چه قیمتی؟

سال هاست که در برنامه های توسعه ای کشور و چشم اندازها به گسترش صنعت گردشگری پرداخته می شود، اما همانند بسیاری از برنامه های دیگر روند پیشرفت این برنامه ها معمولا صعودی نبوده است. البته دلایل بسیاری بر آن مترتب است که بررسی و پرداختن به آن ها وظیفه متخصصان این حوزه هست. در برهه هایی از زمان مانند دوران اصلاحات کمی بیشتر و بهتر از دیگر زمان ها به این حوزه بهاء داده شد. هم اکنون نیز در دولت یازدهم، چشم امید زیادی به این حوزه معطوف شده و ظاهرا برنامه هایی نیز برای گسترش آن تدارک دیده شده است. باید منتظر ماند و نتیجه برنامه های این دولت را نیز دید.


تعریف گردشگری پایدار

در کنفرانس "اجلاس زمین" در سال 1992 که در ریودوژانیرو برگزار شد، دولت ها به سمت توسعه‌ای سوق داده شدند که حداقل زیان و لطمه را بر محیط زیست وارد سازند. برخی از نکات مطرح شده در این کنفرانس پیرامون گردشگری پایدار عبارت بودند از:

1-توسعه گردشگری باید براساس معیارهای پایداری باشد. بدین معنا که مسایل اکولوژیکی در بلند مدت، مسایل اقتصادی و تعهدات لازم نسبت به جنبه های اجتماعی و اخلاقی رعایت شود.

2-ماهیت پایداری گردشگری مستلزم پایداری محیط های طبیعی، فرهنگی و انسانی است.

3-گردشگری باید جنبه های فرهنگی، ارزشی و عناصر سنتی جوامع محلی را مد نظر داشته باشد.

 

توسعه گردشگری در استهبان

توسعه پایدار گردشگری دارای دو جنبه حفاظت از محیط زیست و منابع و نیز میراث فرهنگی است. برای این صنعت و تجارت باید اصولی را در نظر گرفت تا پایداری آن (صنعت گردشگری) شکل بگیرد. استفاده از منابع باید با نگاه به آینده باشد، بدین معنی که این تجارت طولانی مدت، بر اساس نگهداری از منابع طبیعی، اجتماعی و فرهنگی باشد. در مناطق گردشگری استهبان، تفرجگاه "سرآسیاب"را مثال می زنیم. گسترش گردشگری در این منطقه باید بر پایه حفظ محیط زیست (درختان، چشمه ها، بافت طبیعی خاک، صخره ها، جویبار و حتا عدم تغییر مسیر رودخانه ی فصلی آن -که سال هاست آبی  ندارد –) برنامه ریزی شود. توسعه همیشه با دستکاری طبیعت حاصل نمی شود. می توان با حفظ اصالت منطقه، طرح های توسعه گردشگری را نیز اجرا نمود. توجه به پایداری اجتماعی و فرهنگی در این گونه طرح های توسعه ای باید بدان گونه باشد که ایجاد مشاغل و بسترهای درآمدزایی در منطقه، با نگرش ها و باورهای بومی منافاتی نداشته باشد و تاثیرات ایجاد این مشاغل، برخوردی با عقاید منطقه ای بروز ندهد. در غیر این صورت تبعات اجتماعی متعددی را در پی خواهد داشت.

برنامه ریزی این بخش از توسعه باید بر اساس یک چشم انداز و استراتژی دراز مدت باشد تا پویایی منطقه را حفظ نماید. بدین معنی که در این برنامه ریزی، پایداری محیط زیست و میراث فرهنگی آن گونه لحاظ گردد که علاوه بر حفظ داشته ها، شاهد ارتقاء آن ها هم باشیم. بر این اساس در طرح گردشگری "سرآسیاب" علاوه بر حفظ درختان منطقه می توان و باید بر گسترش کمی درختان صحه گذاشت. هم چنین علاوه بر حفظ آسیاب آبی تاریخی منطقه، آن را اصولی مرمت نمود و به کار گرفت.

در این برنامه ریزی باید به نظام اقتصادی بومی توجهی ویژه داشت. پیشنهاد می شود با ایجاد غرفه های تولیدی صنایع دستی بومی، بازاری برای صنایع محلی ایجاد کرد و بسیاری از این صنایع را احیاء نمود. به عنوان نمونه "نمد استهبان" با کهولت سن استادکاران این رشته، عدم تربیت استادکارانی جوان، عدم وجود بازارهای هدف مناسب و دائمی و حتا تخریب کاروانسرای قدیمی که محل کار سنتی و دائمی این قشر زحمتکش بود، رو به فراموشی و نابودی رفت. ایجاد و برقراری غرفه های مذکور کمک زیادی به مانایی "نمد استهبان" خواهد کرد. هم چنین است "سفال و سرامیک استهبان" که دهه ها و بلکه سده ها مانند "نمد دو روی استهبان" شهره خاص و عام در کشور و حتا کشورهای حوزه خلیج فارس بوده است. ملکی دوزی، مشکو دوزی و ... هم باید دیده شود. ایجاد بسترهای لازم برای این تولیدات و در کنار آن، دادن آگاهی های لازم به شاغلین در این صنایع، مشارکت و منفعت مردم بومی استهبان را در پی خواهد داشت و این خود به خود باعث شکل گیری یک حس ناسیونالیستی برای حفاظت از منابع طبیعی و فرهنگی منطقه خواهد شد. این منافع، قشر زیادی را در بر خواهد گرفت و تنها چند شغل تعریف شده مثل بقالی (سوپر مارکت) یا سفره خانه را ایجاد نخواهد کرد. مثلا برای دوخت یک "ملکین"، پیرزنی کهنسال "روار" آن را در خانه می بافد یا "شیوه کش" این قسمت از کفش محلی ما را در جایی دیگر می سازد و "استاد ملکین دوز" با دوخت این قطعات در محل غرفه، یک "ملکین" را تهیه خواهد نمود. شاید زنان زیادی در خانه "لور" (غذای محلی) تهیه کنند که کسی آن ها را در منطقه گردشگری نبیند. با برنامه ریزی درست می توان تعداد زیادی شغل بومی و ماندگار ایجاد نمود.

توجه و اجرای این مولفه ها (و دیگر آیتم هایی که از چشم بنده دور مانده است.) اگر اساسی و به دور از هیجانات زودگذر باشد، باعث افزایش گردشگرانی خواهد شد که هر روز به این تفرجگاه زیبا هجوم خواهند آورد. البته برای پایداری و پویایی این تجارت باید نکات مهمی مانند کنترل روزانه حجم گردشگران، بسترسازی بهداشتی مثل سرویس های بهداشتی کافی و حتا حمام، ایجاد متل ها و مهمانسراهای ارزان قیمت، بستر سازی برای دسترسی آسان گردشگر به شبکه های ارتباطی مثل باجه تلفن، اینترنت و حتا باجه پستی و ... را نیز باید مد نظر قرار داد.

 

اثرات مخرب توسعه ی گردشگری بدون برنامه در منطقه "سرآسیاب" استهبان

با توجه به نکات پیش گفته، در صورتی که برنامه ای مدون و کارشناسی شده برای "توسعه گردشگری پایدار" در این منطقه طراحی نگردد، باعث ایجاد نوعی "گردشگری مصرفی" خواهد شد که تنها بر مصرف داشته های طبیعی، فرهنگی و اجتماعی بنا شده است و رشد و نموی در این حوزه ها مشاهده نخواهد شد. تاثیرات غیر قابل جبران این گونه برنامه ریزی اشتباه و ناپایدار شاید مواردی از این دست باشد:

1-نابودی محیط زیست و جاذبه های طبیعی: چه بسا در طولانی مدت اجرای طرحی بدون مطالعه، باعث انقراض گونه های گیاهی و جانوری گردد. رفت و آمدهای بدون کنترل گردشگران، فشردگی خاک منطقه را در پی خواهد داشت که مسیرهای تنفسی ریشه های درختان را کور خواهد نمود. چندین سال پیش گونه ای پروانه ی زیبا در لابلای برگ چنارهای منطقه دسته دسته و به وفور دیده می شد که در حال حاضر خبر چندانی از آن زیبایی ها نمی بینیم. افزایش حجم زباله های رها شده گردشگران در منطقه علاوه بر نازیبا کردن منطقه، کاهش بهداشت عمومی را به ارمغان می آورد. با هجوم بدون نظارت گروه های گردشگر، ایجاد مزاحمت های ناخواسته و شاید هم عمدی برای مالکان باغات منطقه، نارضایتی آن ها را با اعتراضات لفظی و یا حتا برخوردهای فیزیکی نشان خواهد داد و این خود عاملی برای تاثیر منفی بر صنعت گردشگری بومی ما خواهد بود.

2-تخریب و نابودی میراث تاریخی و باستانی: ایجاد یک آبشار غیر اصولی بر تنوره ی یک "آسیاب آبی" و گرفتن عکس یادگاری در کنار بازمانده های این "آسیاب"-در ابتدای "تو لا"- متاسفانه زمینه را برای تخریب سریع تر این اثر تاریخی مهیا نموده است. در کنار این آسیاب کتیبه ای نیز هست که به "کتیبه درخشان" مشهور است. آسیب این اثر نیز دور از انتظار نخواهد بود.

3-با اجرای برنامه ای که تمامی موارد لازم در آن دیده نشده باشد، احتمال تداخل منافع بین اقشار مختلف مردم و شاید هم گردشگران افزایش خواهد یافت و باید واکنش های پیدا و پنهان مختلفی را برای گردشگران و طرح های مرتبط با آن متصور شد.

برای دستیابی به راهکارهایی مناسب در مسیر ایجاد گردشگری پایدار، بهره گیری از متخصصان با تجربه و کارشناسان فن توصیه می گردد. عدم توجه به این مهم، می تواند باعث طرح ریزی برنامه ای ناقص و در نهایت ناپایدار گردد.



مرگ بر هیچ کس          درود بر زندگی

۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ تیر ۹۴ ، ۰۲:۱۴
رسول حاجی باقری

نامه ای به فرماندار گرامی استهبان


به نام ایزد یکتا

جناب آقای شرفی، فرماندار گرامی استهبان؛

مدتی است که آتش سوزی های فصلی و سریالی در استهبان دوباره شروع شده است. امسال تاکنون چند صد و در واقع چند هزار هکتار جنگل، مرتع و ... در آتش زیاده خواهی گروهی سودجو، دود شدند و به هوا رفتند. خیلی از این آتش سوزی ها عمدی بودند ولی هیچ گاه عاملان آن شناسایی نشدند یا پیگیری نشد. وقوع هر آتش سوزی علاوه بر نابودی گیاهان و جانداران بسیار، معمولا و در مقیاس هایی متفاوت خاک، آب و هوا را نیز متأثر از خود می کند. برخی از این اثرات غیر قابل جبران هستند.

آتش سوزی مهیب کوه تودج استهبان در تیرماه ۹۲، که بیش از ۲۰۰۰ هکتار از غنی ترین مراتع و جنگل های کشور را بلعید و نابود کرد، تجربه بسیار تلخی بود که ننگ سوء مدیریت آن تا ابد بر پیشانی مدیران ضعیف آن زمان خواهد ماند. از آن زمان تا به حال در جلسات مختلف خواهان ایجاد یک کمیته ی بحران قوی و کارآمد بوده ایم، اما به هر دلیل تاکنون آن را ندیده ایم!

آتش سوزی پنجشنبه در کوه تودج (منطقه دلی خنی) که بامداد جمعه مهار شده بود، متاسفانه ظهر جمعه دوباره شروع شد و علاوه بر درختچه ها و گیاهان دارویی و علفی فراوان، تعداد زیادی از درختان وهل، کهکم، ارژن و ... را نابود کرد. متاسفانه امروز دوباره تعداد زیادی از درختان وهل (ارس یا سرو کوهی) این منطقه کاملا سوختند. به دلیل تغییرات اقلیمی در استهبان، این گونه ی درختی دیگر زادآوری ندارد و نابودی هر یک از این درختان ارزشمند بدون جایگزین است.

بر اساس گفته های حاضران در منطقه، به احتمال قریب به یقین، عامل این آتش سوزی انسانی و عمدی بوده است!

فرماندار محترم، ضمن قدردانی از تلاش ها و پیگیری های شما در این خصوص، به نظر می رسد لازم است شناسایی عامل یا عاملان این آتش سوزی، با قاطعیت بیشتری پی گرفته شود. هم چنین مجازات بدون هر گونه چشم پوشی تخریبگران انفال، حق هر شهروند استهبانی است. طبیعت زخمی و آسیب دیده استهبان دیگر تاب و تحمل این گونه دست درازی ها را ندارد. پیشرفت استهبان در گرو حفظ طبیعت آن است، استهبان بدون طبیعت محکوم به فناست!

به عنوان یک شهروند طبیعت دوست، خواهشمندم بدون چشم پوشی و با استواری و صلابت، طبیعت استهبان را دریابید.


مرگ بر هیچ کس          درود بر زندگی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۴ ، ۲۲:۴۱
رسول حاجی باقری
متن کتیبه ی مسروقه ی مسجد ساباط استهبان خوانده شد.

کتیبه ای که در اسفند ماه 1390 به سرقت رفت. گزارش سرقت که در اردیبهشت ماه 91 منتشر گردید را بخوانید:

«خبرگزاری میراث‌فرهنگی ـ گروه میراث‌فرهنگی ـ نبود همکاری بین اوقاف و میراث‌فرهنگی باز هم مشکل آفرید. سنگ نوشته تاریخی مسجد استهبان سال‏هاست بدون آنکه در مکانی مناسب نصب شود تا اواخر اسفند ماه سال 90 در باغچه مسجد رها شده بود. در همان زمان بود که هیات امنای مسجد وقتی متوجه نبود کتیبه می‌شوند، به اداره میراث‌فرهنگی و نیروی انتظامی اطلاع می‌دهند.  «رسول حاجی باقری»، عضو شورای مرکزی انجمن پیش‎گامان خورشید استهبان در این‎باره به CHN می‌گوید: «این کتیبه که در باغچه مسجد به دیواری تکیه داده شده بود 20 اسفند سال گذشته ناپدید شد.»
کتیبه

به‌گفته وی، در این سال‎ها هیچگونه حفاظتی از این کتیبه صورت نگرفته بود. کارشناسان میراث‌فرهنگی تا زمانی که کتیبه ناپدید نشده بود به دلیل کوتاهی در ثبت اثر هیچ گونه اقدام حفاظتی انجام نمی‌دادند اما در حال‌حاضر با سرقت این اثر، کارشناسان با صورت‏جلسه کردن، کتیبه را بر اساس شواهد موجود، تاریخی اعلام کردند. اندازه سنگ نوشته حدود 60*80 سانتی متر و به خط کوفی (بدون نقطه) بود. این درحالی است که  سنگ نوشته‌های دیگری در استهبان وجود دارد که متعلق به قرن پنجم ه.ق است شباهت ظاهری، نوع خط، جنس سنگ، کادربندی و تزئینات این سنگ نوشته با سنگ نوشته مسجد ساباط که کتیبه ربوده شده در آن قرار داشت نشان از تقارن زمانی این دو سنگ نوشته است هر چند که این مسئله نیازمند بررسی‌های کارشناسی است.
یکی از مساجد قدیمی استهبان، مسجد ساباط محله‌ی اَهر است. روزگاری بس دراز است که مردم این محله در این مکان مقدس نماز را برپا می دارند. به گفته‌ی یکی از اعضاء هیئت امناء مسجد، نام قدیمی مسجد، «عباس» بوده است و پس از آن «ساباط» نامیده می‌شود.(ساباط به کوچه‌ای گفته می‌شده است که پوشش و سقف داشته است.) در روزگاران گذشته در دیوار خشتی جنوب مسجد(سمت قبله) سنگ نوشته‌ای قرار داشت که پس از نوسازی مسجد، از دیوار جدا شده و سالیان درازی در باغچه‌ی مسجد جای گرفت.
حاجی باقری درباره سرقت این سنگ نوشته می گوید: «از سال 1384 تاکنون چندین بار به مسئولین مسجد مراجعه نمودم تا شاید بتوانم آن‎ها را راضی کنم تا سنگ نوشته را روی دیوار نصب کنند یا به جای امنی منتقل نمایند، اما همیشه با بی‌توجهی آنها روبرو شدم!»
وی در ادامه می‏گوید: «سال 1386 کارشناسان میراث فرهنگی استان فارس را برای بازدید و ثبت بسیاری آثار استهبان همراهی نمودم و یکی از آثاری که مورد بازدید قرار گرفت، همین سنگ نوشته بود که با بی‌مهری آنها مواجه شد و تلاشی برای نگهداری از آن نشد. ظاهرا اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‏دستی استهبان نیز چند نوبت با اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان نامه‌نگاری داشته است، ولی همه این اقدامات بی‌نتیجه بوده‌اند. (اداره اوقاف متولی مساجد است و باید اجازه انتقال سنگ نوشته را می‌داد.) اتفاقی را که انتظار می‌رفت به وقوع پیوست و سنگ نوشته ربوده شد.»

اما متن کتیبه چه بود؟
پس از بررسی های انجام شده و خوانش متن بر اساس تنها عکس موجود، توسط دکتر عمادالدین شیخ الحکمایی، مسئول کتابخانه و بخش کتیبه ها و اسناد موسسه باستان شناسی دانشگاه تهران، این کتیبه را سنگ قبری متعلق به جوانی به نام "ابوالفتح بن المنصور ابن ابوالفتح" سال 498هجری قمری تشخیص دادند. اطلاعات این بررسی پس از اتمام، در اختیار علاقه مندان قرار خواهد گرفت.

مرگ بر هیچ کس         درود بر زندگی
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۴ تیر ۹۴ ، ۱۸:۴۲
رسول حاجی باقری

آیا امیدی به ماندگاری چنارهای استهبان هست؟


چندی پیش یادداشتی در مورد چنارهای استهبان نوشتم که در روزنامه ای محلی به چاپ رسید. اما شاید این یادداشت تلنگری به ذهن مسولان بود تا راهی برای پیشگیری از نابودی این درختان زیبا بیابند. اما تا به حال اقدامی شایسته انجام نگرفته است. ابتدا متن یادداشت را بخوانید:


« چنارهای استهبان و چنارهای سرکان

شهر سرکان در استان همدان واقع شده است. شش اصله درخت چنار در این شهر وجود دارد. این درختانِ کمربسته*، پیرامون دایره‌ای به شعاع حدود سه متر کنار هم روئیده اند. احتمال می رود این درختان شاخه هایی از یک درخت کهنسالی باشد که دیگر وجود ندارد. این چنارهای ثبت شده، در "پارک کمر بسته" در شمال شهر سرکان قرار دارند و تحت حفاظت هستند.

و اما چنارهای استهبان،

"چنار تاریخی آب بخش" که در بسیاری از کتب تاریخی مثل فارسنامه ناصری و ... از آن یاد شده بود، را خشکانده و بریدند. دلیل آن ها هم خطر سقوط شاخه های خشک درخت بر سر نمازگزاران و عابران بود. اما در طول عمر طولانی این درخت، بعید می دانم که آسیبی از این درخت متوجه کسی شده باشد. هنوز خیلی از مسافران و گردشگران، با ورود به استهبان سراغش را می گیرند. غافل از این که سال هاست دیگر وجود ندارد. به هر حال فقط نام "چنار آب بخش" در کتب تاریخی ماند و داستانی تلخ از نابودیش به سرگذشتش افزوده شد!

اگر خاموش بمانیم "چنار تیرونجان" نیز به زودی به سرگذشت چنار آب بخش دچار خواهد شد. می گویند قرار است خیابان جدیدی در امتداد خیابان کارگر و به سمت محله تیرونجان ساخته شود. بدبختانه چنار بخت برگشته ی تیرونجان در مسیر آن قرار دارد. چند سال پیش یکی از مسئولان می گفت این چنار حفظ خواهد شد و در میان یک میدان به زندگی خود ادامه خواهد داد. در مورد چنار آب بخش هم خیلی حرف ها زده می شد!

"چنارهای سر آسیاب و باغ جوزا" نیز دستخوش کم آبی هستند. اثرات این کم آبی را در سال های گذشته دیدیم. تخریب های انسانی نیز جای سوال دارد. بی اغراق گردشگاه های جنوبی استهبان را می توان یکی از بی نظیر ترین تفرجگاه های شرق فارس دانست. اما ظاهرا وجودش برای خیلی از ما چنان تکراری شده است که نابودی تدریجی اش را نظاره گریم و دم نمی زنیم! نابودی این منطقه برابر است با مرگ تدریجی شهر...

"چنارهای بلوار" شاید زیبا ترین تصویر را در ذهن مسافران عبوری استهبان ثبت کنند. بی شک یکی از زیباترین بلوارهای کشور همین بلوار قائم استهبان است اما دریغ و درد که خودمان متوجهش نیستیم. کم آبی و بیماری هر ساله، پاییزی زودرس را در تابستان برای این درختان زیبا به ارمغان می آورد.

شاخه های زیبای "چنارهای خیابان آبشار" چنان در هم فرو رفته اند که گویی دست در دست یکدیگر داده اند و با نا امیدی از ما انسان ها، برای بقای خود تلاش می کنند. چند سال پیش فرماندار وقت تصمیم داشت آن ها را به دلیل جلوگیری از انتشار نور چراغ ها در شب، قطع کند! درختان چنار این خیابان سقفی از زیبایی و طراوت را بر سر خیابان و آسفالت بی روح آن کشیده اند که با عبور از زیر این سقف سبز، لذتی وصف ناشدنی را در خود احساس می کنیم. این خیابان می تواند به عنوان یکی از زیباترین خیابان های کشور ثبت شود. ای کاش می شد با سنگفرش کردن این خیابان و منع عبور و مرور وسایل نقلیه، احداث فرهنگ سراها و کتابخانه، رستوران و کافی شاپ و ... آن را به مکانی گردشگری و فرهنگی تبدیل نمود. خیابان کارگر و خیابان شهرداری (اداره ارشاد) جایگزین های مناسبی برای بار ترافیکی خیابان آبشار هستند.

به هر روی چنارهای استهبان را با چنارهای سرکان مقایسه کنید. ببینید آیا درختان ما چه کم از درختان سرکان دارد که فکری اساسی برای نگهداری و حفظ آن ها نمی شود؟

·        پی نوشت:

وجه تسمیه کمر بسته ناشی از آیین کمر بستن فتییان توسط امیر المومنین در طول تاریخ بوده است. در زور خانه، مرشد در فرازی به جای استفاده از عدد ۱۷ از یکصد و هفده کمر بسته مولا یاد می کند. سلطانی در فتوت نامه خود می نویسد: فتییان در هر کجا که بودند سلسله خود را به یک تن از اصحاب امام علی (ع) می پیوستند و می گفتند هر یک از ایشان که آن امام به دست خود میان ایشان را بسته است، مامور ترویج و گسترش این آیین در ناحیه ای شدند. »


متاسفانه این روزها شاهد آفت زدگی چنارهای "سرآسیاب" و "بلوار قائم" هستیم. امسال و تا به امروز بیش از 10 اصله درخت تنومند و سبز چنار در مسیر "چشمه قهری" و "چشمه مرخنه" خودبه خود شکسته و سرنگون شده اند! هم چنین هر روز شاهد برگ ریزان تابستانه ی چنارهای بلوار هستیم و نگرانی گسترش آفت و یا هر عامل مخرب دیگر، ذهن مردم را درگیر کرده است. فعالیت های شهرداری استهبان هر چند قابل تقدیر است اما جلوی ادامه ی آسیب را نگرفته است.

به نظر این یک درخواست مردمی است که هنوز با جدیت اعلام و پیگیری نشده است. این مطالبه باید با جدیت پیگیری شود و منتظر رسیدگی سریع مسولان امر نیز ماند.


مرگ بر هیچ کس          درود بر زندگی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۴ ، ۱۲:۲۵
رسول حاجی باقری