اعتراض دوباره اهالی روستای ماه فرخان

طوماری توسط اهالی روستای ماه فرخان تهیه شده است که در آن مردم اعتراض خود را با احداث کارخانه سنگ شکن در گردنه خیر (در حوالی روستای ماه فرخان) اعلام می کنند. مردم نگرانی هایی دارند که در طومار ذکر شده است:

تاثیر گرد و خاک ناشی از فعالیت سنگ شکن بر روی درختان انجیر منطقه، تاثیر مخرب بر وضعیت دام و دامداری های منطقه و هم چنین تاثیر بر کمیت و کیفیت آب های منطقه و ...

به گفته مسئولین واگذاری محل فوق الذکر بر اساس درخواست و نیاز کل شهرستان به مخروط و خاک، در حال پیگیری است و هیچ گونه مجوزی جهت احداث سنگ شکن داده نشده است. لازم به یادآوری ست که دهستان خیر در حاشیه دریاچه بختگان قرار دارد.

آقای روحانی، هواپیماهای آتش نشانی بخرید!

در پی آتش‌سوزیِ جنگل‌های کشور انجمن‌ها از رییس‌جمهور خواستار شدند:

هواپیماهای آتش‌نشانی را در فهرست خرید قرار دهید!

 

شبکه‌ی «دیده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبیعی ایران» طی نامه‌ای به رییس‌جمهور از او خواست حال که پی‌گیرِ توسعه و نوسازی ناوگان هواییِ کشور است هواپیماهای آتش‌نشانی را هم در فهرست خرید قرار دهد!

شبکه‌ی «دیده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبیعی ایران»، در پی آتش‌سوزیِ جنگل‌های کشور، طی نامه‌ای به رییس‌جمهور از او درخواست کرد: «حال که دولت محترم توسعه و نوسازی ناوگان هوایی کشور را در دستور کار خود قرار داده است و گزینه‌های خرید هواپیما از شرکت‌های ایرباس و بویینگ در حال انجام و پی‌گیری است، ضمن آن‌که ایجاد هماهنگی میانِ نهادهای مسؤول در فرونشاندن آتش‌سوزی جنگل‌ها و استفاده‌ی بهینه از ظرفیتِ موجود نیاز و خواستِ فوری همه‌ی دوستداران زیست‌بوم ایران است، گاه آن فرا رسیده که نیاز واقعی توسعه‌ی ناوگان آتش‌نشانی هوایی سنجیده شده و این نیازمندی در زودترین زمان در فهرست خرید قرار داده شود».

در این نامه که با بیتی از ملک‌الشعرای بهار آغاز شده (جنگل کبود و کوه کبود و افق کبود / جای دگر بنفشه یکی دسته بدروند) خطاب به رئیس‌جمهور محترم جمهوری اسلامی ایران، جناب آقای دکتر حسن روحانی، آمده است: «گرچه بی‌تردید، همان‌گونه که می‌دانید و بارها گفته‌اید، جایگاه زیست‌بوم ایران به‌آن ‌اندازه بلند است که جای هیچ کوتاهی در نگه‌داشت آن نیست اما ناگزیریم خواست خود را با اعداد گویاتر کنیم. بر پایه‌ی داده‌ها و اخبار پراکنده‌‌شده به‌طور میانگین سالانه حدود ۱۰ هزار هکتار از جنگل‌های ایران دچار آتش‌سوزی می‌شود و برابرِ گفته‌ی رئیس سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری‌ زیان آتش‌سوزی جنگل‌ها ــ با به‌شمار آوردن ۳۰ میلیون تومان زیان برای هر هکتار جنگلی که می‌سوزد ــ سالانه حدود ۳۰۰ میلیارد تومان است. این در حالی است که سنجه‌ی این برآورد چوب مورد استفاده‌ی جنگل برای سوخت بوده است و چنانچه زمان و توان و سرمایه‌ای را که نیاز است جنگلی را به‌همراه زیست‌بوم اطراف آن دوباره احیا کنیم در نظر آوریم، این برآورد بسیار بسیار بیش از آن خواهد بود. بر پایه‌ی گفته‌ی آن مقام دولتی دست‌کم به ۳۲ بالگرد برای آتش‌نشانی جنگل مورد نیاز است. هم‌چنین برابرِ گفته‌ی فرمانده عملیات هوایی نیروی هوا ـ فضای سپاه پاسداران، گرچه دو فروند هوا‌پیمای ایلوشین بومی‌شده برای آتش‌نشانی جنگل‌ها بسنده است [که البته عملکرد این سامانه و هماهنگی میانِ نهادهای مسؤول در آتش‌سوزی‌های اخیر جای پرسش دارد] اما امکان افزایش ظرفیت تا چهار فروند وجود دارد».

در بخش پایانی این نامه که به امضای علیرضا افشاری، دبیر «دیده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبیعی ایران»، رسیده و به شماره‌ی 1395033 در دبیرخانه‌ی مرکزی ساختمانِ ریاست‌جمهوری ثبت شده، آمده است: «حال که دولت محترم توسعه و نوسازی ناوگان هوایی کشور را در دستور کار خود قرار داده است و گزینه‌های خرید هواپیما از شرکت‌های ایرباس و بویینگ در حال انجام و پی‌گیری است، ضمن آن‌که ایجاد هماهنگی میانِ نهادهای مسؤول در فرونشاندن آتش‌سوزی جنگل‌ها و استفاده‌ی بهینه از ظرفیتِ موجود، نیاز و خواستِ فوری همه‌ی دوستداران زیست‌بوم ایران است، گاه آن فرا رسیده که نیاز واقعی توسعه‌ی ناوگان آتش‌نشانی هوایی سنجیده شده و این نیازمندی در زودترین زمان در فهرست خرید قرار داده شود. امید است که پایداری و پافشاری در توسعه‌ی پایدار کشور عزیزمان ایران، بر پایه‌ی شعارهای داده‌شده، هم‌چنان از ویژگی‌های برجسته‌ی دولت تدبیر و امید باشد».

گفتنی است «دیده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبیعی ایران» شبکه‌ای از انجمن‌های دوستدار میراث فرهنگی و محیط‌زیست است که در زمینه‌ی پاسداری از این میراث فعالیت دارد.

آیا قُرُق، در عمل مفهومی دارد؟!

قُرُق به معنی جایی را خلوت کردن و مانع ورود دیگران شدن است. متاسفانه به دلایل مختلف در بسیاری از مراتع و جنگل های استهبان این امر رعایت نمی شود. نمی توان از زحمات ادارات متولی و همراه مانند منابع طبیعی و محیط زیست چشم پوشی کرد ولی سطح انتظارات بیشتر از این است. اراضی ملی، جنگل ها، مراتع و ... جزئی از انفال است و باید به درستی حفاظت گردند.

کجای کار را اشتباه کرده ایم و کجای مسیر را به بیراهه زده ایم؟

درصد زیادی از بذرهای کاشته شده در طرح جنگلانه سبز شده اند اما ممکن است نهال های نورسته، به دلایل مختلفی مثل بارش های کم و گرمای شدید تابستان، چرای دام و ... فرجام غم انگیزی داشته باشند!

عکس ها مربوط به امروز (جمعه 3 اردیبهشت 95) است.

(چرای دام دقیقا در نقطه ی بذرکاری شده در طرح جنگلانه 94!)

(چرای دام در منطقه ی بذرکاری شده در طرح جنگلانه 93!)

(چرای بی وقفه دام ها در مراتع و جنگل های کوه تودج)

حفاظت از مراتع

توسط اداره منابع طبیعی و آبخیزداری استهبان انجام شده است：

"در سال جاری 15 خودرو در حال حمل گیاهان دارویی توقیف و بیش از 20 نفر تا کنون بازداشت شده اند."

با وجود کمبود نیرو و امکانات و هم چنین گستردگی حوزه ی حفاظتی، تلاش های این اداره قابل تقدیر است. هر چند جای امیدواریست اما باید تلاش بیشتری برای حفاظت از سرمایه های ملی انجام گیرد. امروز دوستی می گفت هفته قبل سری به "چابهاره" در کوه تودج زدم. هر سال برای برداشت "لیس" و "جاشیر" به این منطقه می آمدیم و چند کیلویی از این سبزیجات را برای مصرف شخصی می بردیم. اما امسال دریغ از یک بوته جاشیر!

برداشت های بی رویه  و چرای بی وقفه و مداوم دام ها، تمام مراتع را در مسیر نابودی قرار داده است. تعداد زیاد دام و طولانی بودن زمان حضور سالانه آنها در منطقه و عدم اجرای طرح های احیاء کافی، عواملی هستند که نابودی مراتع و جنگل های منطقه را تسریع کرده است.

دام هایی که در مناطق قشلاقی مثل "کُرپنبه ای" حضور دارند، قانونا تا اوایل اردیبهشت ماه حق استفاده و بهره برداری از مراتع را دارند. این یعنی دام ها اجازه دارند در فصل رویش گیاهان هر بلایی که خواستند بر سر مراتع بیاورند! انتخاب این زمان (از مهرماه تا حدود 10 اردیبهشت) برای مناطق قشلاقی شاید برای چند دهه پیش مناسب بوده است. چرا که بهار عملا در آن منطقه ی مرتفع از اواسط اردیبهشت شروع می شده اما در حال حاضر اقلیم تغییر کرده و بهار در اسفند رخ می دهد. احتمالا یکی از راهکارهایی که می توان برای مدیریت چرای منطقه انجام داد، تغییر در این تاریخ است. امید است بتوان کاری برای حفاظت بهتر انجام داد و در عین حال طرح های مرتع داری نیز به قوت خود باقی بماند.

نابودی مراتع و جنگل ها

آمریکا یا بُزها، مسئله این است!

بُز هر گیاهی را می خورد. بُز گاهی از خوردن کاغذ و برخی زباله ها هم چشم پوشی نمی کند. از شاخه و برگ های درخت ها، درختچه ها و گیاهان علفی تغذیه می کند. این حیوان با ایستادن روی دو پای عقب خود از برگ شاخه های بالایی درختان استفاده می کند. علف ها را از سطح خاک و از روی ریشه جدا می کند. بُز باعث فقیر شدن و حتی از میان رفتن مراتع و جنگل ها، نابود شدن پوشش گیاهی، افزایش فرسایش خاک و در نتیجه تخریب محیط زیست می شود. شاید بتوان بُز را زیان آورترین حیوان به شمار آورد. این حیوان تقریبا کلیه ی شاخه های سبز نهال ها را از بین می برد. گاهی شاخه های جوان را تا ارتفاع قابل ملاحظه ای می خورد. چرای بی رویه بُزها یکی از دلایل کاهش پوشش گیاهی می باشد.

برای شاهد این ادعا می توان از مراتع و جنگل های کوه تودج (استهبان) بازدیدی کرد. مراتع و جنگل های کوه تودج زمانی جزء غنی ترین مراتع کشور بود، اما چرای بی رویه ی دام (به ویژه بُز)، تصرف اراضی، آتش سوزی و ... تاثیرات وحشتناکی بر دوام و پایداری آن گذاشته است. کارشناسان معتقدند که امروزه چرای دام  در ایران 5 برابر توان اکولوژیک کشور است. بدین ترتیب نیازی به دشمن خارجی نخواهیم داشت. متاسفانه ادامه این روند فرجامی جز نابودی کشور را به ارمغان نخواهد آورد.

شاید بهتر باشد آمریکا را ول کنیم و بُزها را بچسبیم!!!