آیا قُرُق، در عمل مفهومی دارد؟!

قُرُق به معنی جایی را خلوت کردن و مانع ورود دیگران شدن است. متاسفانه به دلایل مختلف در بسیاری از مراتع و جنگل های استهبان این امر رعایت نمی شود. نمی توان از زحمات ادارات متولی و همراه مانند منابع طبیعی و محیط زیست چشم پوشی کرد ولی سطح انتظارات بیشتر از این است. اراضی ملی، جنگل ها، مراتع و ... جزئی از انفال است و باید به درستی حفاظت گردند.

کجای کار را اشتباه کرده ایم و کجای مسیر را به بیراهه زده ایم؟

درصد زیادی از بذرهای کاشته شده در طرح جنگلانه سبز شده اند اما ممکن است نهال های نورسته، به دلایل مختلفی مثل بارش های کم و گرمای شدید تابستان، چرای دام و ... فرجام غم انگیزی داشته باشند!

عکس ها مربوط به امروز (جمعه 3 اردیبهشت 95) است.

(چرای دام دقیقا در نقطه ی بذرکاری شده در طرح جنگلانه 94!)

(چرای دام در منطقه ی بذرکاری شده در طرح جنگلانه 93!)

(چرای بی وقفه دام ها در مراتع و جنگل های کوه تودج)

نابودی مراتع و جنگل ها

آمریکا یا بُزها، مسئله این است!

بُز هر گیاهی را می خورد. بُز گاهی از خوردن کاغذ و برخی زباله ها هم چشم پوشی نمی کند. از شاخه و برگ های درخت ها، درختچه ها و گیاهان علفی تغذیه می کند. این حیوان با ایستادن روی دو پای عقب خود از برگ شاخه های بالایی درختان استفاده می کند. علف ها را از سطح خاک و از روی ریشه جدا می کند. بُز باعث فقیر شدن و حتی از میان رفتن مراتع و جنگل ها، نابود شدن پوشش گیاهی، افزایش فرسایش خاک و در نتیجه تخریب محیط زیست می شود. شاید بتوان بُز را زیان آورترین حیوان به شمار آورد. این حیوان تقریبا کلیه ی شاخه های سبز نهال ها را از بین می برد. گاهی شاخه های جوان را تا ارتفاع قابل ملاحظه ای می خورد. چرای بی رویه بُزها یکی از دلایل کاهش پوشش گیاهی می باشد.

برای شاهد این ادعا می توان از مراتع و جنگل های کوه تودج (استهبان) بازدیدی کرد. مراتع و جنگل های کوه تودج زمانی جزء غنی ترین مراتع کشور بود، اما چرای بی رویه ی دام (به ویژه بُز)، تصرف اراضی، آتش سوزی و ... تاثیرات وحشتناکی بر دوام و پایداری آن گذاشته است. کارشناسان معتقدند که امروزه چرای دام  در ایران 5 برابر توان اکولوژیک کشور است. بدین ترتیب نیازی به دشمن خارجی نخواهیم داشت. متاسفانه ادامه این روند فرجامی جز نابودی کشور را به ارمغان نخواهد آورد.

شاید بهتر باشد آمریکا را ول کنیم و بُزها را بچسبیم!!!